Een coach om te leren “het gewoon even te laten rollen”

Als je als Amsterdam UMC’er behoefte hebt aan praktische ondersteuning bij je dagelijks werk, dan kun je terecht bij de coachpool. Ziekenhuisapotheker Imke Bartelink maakte er gebruik van. Wat leverde het haar op?

Imke Bartelink

“Ik was voor het eerst leidinggevende, kwam net uit het buitenland en had al zes jaar niet als ziekenhuisapotheker, maar als onderzoeker gewerkt”, vertelt Imke. “Een behoorlijk pittige combinatie, dus ik kon wel wat begeleiding gebruiken. Zowel om me in te werken in deze complexe organisatie, in harmonisatie, als in het vak dat zich in zes jaar tijd behoorlijk had ontwikkeld.” Op advies van haar leidinggevende volgde ze eerst de cursus Kracht van Leiderschap. Daar leerde ze coach Marjo van Tol kennen, waarmee ze vervolgens een coachingstraject inging.

Feedback
Ze volgde een traject van circa anderhalf jaar. In het begin kwamen coach en coachee één keer per maand bij elkaar, later ongeveer eens in de drie maanden. In samenspraak met haar leidinggevende en Marjo, bepaalde ze waar de focus moest liggen. Imke: “Ik wilde vooral feedback op situaties. Aan de hand van een casus bespreken: hoe moet ik hier nu mee omgaan?”

Eigen ritme
“Ik heb vooral geprobeerd het traject aan mijn eigen ritme aan te passen”, vertelt Imke. “Ik keek iedere week even naar wat we hadden afgesproken en of ik op de goede weg zat. En Marjo gaf onder andere als advies om een tijdje een dagboek bij te houden. Maar of ik dat nou zo netjes heb gedaan…, tja”, bekent ze. De betrokkenheid van Marjo, de directheid en praktische hulp ervaarde Imke als heel waardevol. “Ik kon tussentijds altijd even mailen of bellen. Maar ze keek bijvoorbeeld ook mee met e-mails: hou je het kort en to the point? Of ze zei soms: nee dat zie je verkeerd, dat moet je anders aanpakken. Die directheid van een coach; dan komt het echt aan.”

Valkuilen herkennen
“Mijn valkuil is dat ik altijd alles tegelijkertijd wil en graag wil zorgen”, gaat ze verder. “Ik heb de neiging direct actie te ondernemen. Wat me dus vooral heeft geholpen is te bepalen: waar ligt de focus? Wat is van mij? Waar kan ík iets aan doen? En wat ligt buiten mij? En tips als: ga eens letterlijk achterover zitten, geef dingen terug of laat anderen de beslissingen nemen; daar probeer ik echt aan te werken. En: op m’n plek blijven en niet in dit grote ziekenhuis overal willen zijn. Maar bedenken welke rol je hebt; waar je wél iets kunt betekenen en waar niet. Dat is ook belangrijk in het kader van de harmonisatie.”

De valkuilen zijn er soms nog steeds, zegt ze, maar ze herkennen; dat helpt enorm. “En dan maakt het niet uit of dat op het moment suprême is, of dat je een dag later bedenkt ‘dat moet ik anders aanpakken’. Als je er maar niet mee doorgaat.”  

Even een rondje
Imke is blij dat ze het traject heeft doorlopen. “Het was heel fijn. Ook gewoon het af en toe even wandelen, de situatie en het gebouw uit. Ik heb ervan genoten. Van het hele proces.” In haar optiek is een coach voor heel veel mensen nuttig. Juist gedurende het harmonisatietraject en de daarmee gepaard gaande frustraties of wrijvingen. “Dat je leert een stapje terug te nemen en het gewoon maar even laat rollen. Dat je kunt reflecteren. Even een rondje lopen met je coach en bespreken: ‘waarom liep dat nou niet zoals ik had verwacht?’”

Lees ook het interview met coach Danielle van der Weij "Van inzicht in je leven tot APK-sessie"

Lees dit artikel en meer over leren op de werkplek en samenwerkingen tussen VUmc Academie en collega-instellingen in het VUmc Academie magazine “Ready to go! - Inspelen op de praktijk”